دندان ، دستگاه گوارشی و تمامی اعضای بدن انسان مناسب میوه خواری می باشد.

گیاهخواری

کووییه :

دانشمند بزرگ در تشریح الابدان خودش می گوید: ((خوراک طبیعی انسان مطابق ساختمان بدن او به نظر می آید که عموماً میوه ها و ریشه ها و قسمت های آب دار نباتات می باشد. دست های او به آسانی برای چیدن آنها به کار می رود. و از یک طرف آرواره های او کوتاه و کم زور است و از طرف دیگر دندان های کلبی او از سایر دندان هایش بلندتر نیست و به او اجازه نمی دهد که نه علف بخورد و نه گوشت جانوران را بدرد، هرگاه این خوراک ها را به وسیله پختن آماده نمی کرد. در جان دیگر نوشته: ((اگر روده های یک حیوانی بر این درست شده که گوشت تازه را هضم بکند هم چنین می بایستی ساختمان آرواره های او برای بلعیدن طعمه ساخته شده باشد. یعنی چنگال های او برای گرفتن و دریدن، دندان های او برای بریدن و تکه تکه کردن آن و ساختمان کلیه اعضای حرکت او برای دنبال نمودن و به چنگ آوردن آن و حواس او برای دیدن آن از دور و نیز می بایستی که طبیعت در مغز او تمایلات لازمه برای پنهان کردن خود و مکر و حیله به کار بردن از برای گرفتن قربانی خودش را گذاشته باشد. در ابتدا انسان اولیه مانند میمون های بزرگ بوده و از دانه گیاه ها و میوه ها می زیسته چنان که ناخن ها، دندان ها و عضلات و همچنین تشریح تمام بدن او به ما گواهی می دهد.)) دانشمندان بزرگ تاریخ طبیعی مانند داروین، هگل، هوکسلی، فلورنس و غیره در این باب هم عقیده می باشند و هرکدام به نوبت خودشان ثابت کرده اند که انسان میوه خوار است.

اکنون جهاز هاضمه انسان را با حیوانات گوشت خوار و گیاه خوار و همه چیز خوار سنجیده ببینیم به کدام یکی از انها شبیه است. اولا دندان های انسان شبیه است به دندان های میمون های بزرگ میوه خوار، چه نزد حیوانات درنده دندان های ثنایا خیلی کوچک است، برعکس دندان های کلبی آنها ضخیم و بلند می باشد. دندان های آسیای آنها تیز و برنده است تا بتوانند حیواناتی را که شکار می کنند دریده و گوشت آنها را تکه تکه کرده ببلعند. علف خواران دندان های ثنایای بلند دارند و دندان های کلبی از ردیف سایر دندان ها بلند تر نیست، دندان های آسیا پهن و مسطح است و بالاخره میوه خواران مانند میمون دندان های یک نواخت دارند و تنها دندان های کلبی به طور غیر محسوسی برجسته می باشد، اما کار دریدن را نمی تواند انجام بدهد. دندان های اسیا نه برنده است و نه پهن، یعنی نه به کار دریدن گوشت و نه به درد جویدن علف می خورد، تنها برای خوردن دانه ها و میوه ها مورد استعمال دارد.

دندان های یک حیوان گوشت خوار مانند سگ و فکین اسب و هم چنین دهان خوک که همه چیز خوار است به هیچ وجه شباهت به دندان های انسان ندارد. معده انسان خیلی نازک و کم زورتر از معده حیوانات گوشت خوار می باشد تا بتواند تکه های گوشت نجویده را که حیوان به تعجیل بلعیده به خوبی له نموده هضم بکند. چون دندان های گوشت خواران پهن و یک نواخت نیست، گوشت خام را نجویده فرو می دهند و هضم آن را به معده عضلانی خود واگذار می نمایند. انسان آزت زیادی که در گوشت هست نمی تواند مانند گوشت خواران تبدیل به آمونیاک بکند. ترشحات معده ای و بزاق غده های لوزالمعده او گوشت را حل نمی نماید. کبد انسان چون نمی تواند آزت گوشت را دفع بکند همین سبب امراضی نقرس و روماتیسم و ناخوشی اعصاب می شود.

از طرف دیگر روده های گوشت خواران کوتاه است و گوشت فاسد شده در آن جا توقف نمی کند. درازی روردہ های انسان یک دلیل دیگر است که گوشت خوار نمی باشد زیرا که در روده های انسان گوشت مانده فاسد می شود و تولید میکروب های کشنده می نماید. هم چنین سبب فساد در امعاء می گردد، چنان که ناخن های ما را نباید با پنجه شیر اشتباه کرد. خوردن گوشت بدون استخوان نشان می دهد عضلاتی را که انسان از استخوان جدا کرده می خورد یک خوراک طبیعی او نیست زیرا که املاح معدنی برای بدن نهایت لزوم را دارد و گوشت خواران آن را از استخوان می گیرند و اگر بخواهیم خوراک خودمان را از گوشت گرفته باشیم باید استخوان را هم همانند جانوران درنده بخوریم تا فسفات های ان به بدن برسد.